เกี่ยวกับสุดทางที่บางแคร์
ผู้กำกับและดัดแปลงบท ปานรัตน กริชชาญชัย ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเรื่อง Heroes ของ Tom Stoppard ซึ่งแปลมาจาก Le Vent des peupliers ของ Gérald Sibleyras บทดั้งเดิมได้รับรางวัล Laurence Olivier สาขา Best New Comedy ในปี 2006 เป็นเรื่องราวของชายวัยชราสามคน ซึ่งเคยเป็นทหารช่วงสงครามโลกมาก่อน ต่างก็ได้รับความบอบช้ำจากสงครามมา...และในช่วงบั้นปลายของชีวิต เขาทั้งสามต้องมาอยู่รวมกันในบ้านพักทหารผ่านศึก
"สุดทางที่บางแคร์" ได้หยิบยกเอาโครงสร้างและเนื้อเรื่องบางช่วงของบทดังกล่าวมาดัดแปลง ให้เข้ากับบริบทไทยๆ ตามจินตนาการของผู้กำกับและผู้เขียนบท โดยดัดแปลงจากชีวิตทหารผ่านศึกมาเป็นหญิงแก่แสนเหงาแต่ยังสวยสามคนในบ้านพักคนชราแห่งหนึ่ง
ตลอดทั้งเรื่องสาวงอมวัยทั้งสามเพียรพยายามที่จะหลุดออกไปจากสภาวะที่เป็นอยู่ให้ได้...สภาวะสุดท้าย! กำลังจะมา แต่ด้วยวัยและทัศนคติต่างๆ ทำให้หนทางที่จะเดินไปสู่จุดมุ่งหมายนั้นยากเย็นแสนเข็ญ
ป้าแก่ๆสามคนที่ไม่เคยเตรียมตัวแก่เตรียมตัวตายมาก่อน จะรอดพ้นจากสภาพอันโหดร้ายของบั้นปลายชีวิตไปได้หรือไม่
"สุดทางที่บางแคร์" ได้หยิบยกเอาโครงสร้างและเนื้อเรื่องบางช่วงของบทดังกล่าวมาดัดแปลง ให้เข้ากับบริบทไทยๆ ตามจินตนาการของผู้กำกับและผู้เขียนบท โดยดัดแปลงจากชีวิตทหารผ่านศึกมาเป็นหญิงแก่แสนเหงาแต่ยังสวยสามคนในบ้านพักคนชราแห่งหนึ่ง
ตลอดทั้งเรื่องสาวงอมวัยทั้งสามเพียรพยายามที่จะหลุดออกไปจากสภาวะที่เป็นอยู่ให้ได้...สภาวะสุดท้าย! กำลังจะมา แต่ด้วยวัยและทัศนคติต่างๆ ทำให้หนทางที่จะเดินไปสู่จุดมุ่งหมายนั้นยากเย็นแสนเข็ญ
ป้าแก่ๆสามคนที่ไม่เคยเตรียมตัวแก่เตรียมตัวตายมาก่อน จะรอดพ้นจากสภาพอันโหดร้ายของบั้นปลายชีวิตไปได้หรือไม่
มาช่วยลุ้นและช่วยกันเฟ้นหาความงามของจุดสุดท้ายปลายทางของชีวิตไปพร้อมๆกัน ที่... "สุดทางที่บางแคร์"
แล้วคุณจะรู้ว่า....อะไรที่คุณควรแคร์
บางส่วนจาก Director's Note
คนเรายิ่งแก่ยิ่งมี ‘รูปแบบความคิด’ ที่ แข็ง-แรง (ก็อยู่ในโลกมานานคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมั่นใจในสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากๆ)
แล้วยึดสิ่งนั้นไว้แน่นๆไม่ปล่อย ไม่วาง ไม่ปรับ ไม่เปลี่ยน จนบางทีคนรอบข้างก็ไม่ไหวจะเพลีย อยู่ด้วยไม่ได้ หนีหายไปหมด
สุดท้ายปลายทางตอนแก่ก็มักจบลงที่ความเดียวดายทั้งกายและใจ
เพราะนับวันที่เราเติบโตขึ้น เราก็จะสร้างโลกของเราขึ้นมาเอง เอากะลามาใส่หัว และโลกนั้นถูกเสมอ ใหญ่เสมอ
พอมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปก็รับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ไม่เคยเตรียมตัว ไม่เคยฟังใคร แล้วยังจะปิดตาปิดใจให้กับวันเวลาที่มันผันแปรเปลี่ยนไป
ทำเป็นลืมว่าพรุ่งนี้มันไม่มีทางเหมือนวันนี้อีกแล้ว
แล้วคุณจะรู้ว่า....อะไรที่คุณควรแคร์
บางส่วนจาก Director's Note
คนเรายิ่งแก่ยิ่งมี ‘รูปแบบความคิด’ ที่ แข็ง-แรง (ก็อยู่ในโลกมานานคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมั่นใจในสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากๆ)
แล้วยึดสิ่งนั้นไว้แน่นๆไม่ปล่อย ไม่วาง ไม่ปรับ ไม่เปลี่ยน จนบางทีคนรอบข้างก็ไม่ไหวจะเพลีย อยู่ด้วยไม่ได้ หนีหายไปหมด
สุดท้ายปลายทางตอนแก่ก็มักจบลงที่ความเดียวดายทั้งกายและใจ
เพราะนับวันที่เราเติบโตขึ้น เราก็จะสร้างโลกของเราขึ้นมาเอง เอากะลามาใส่หัว และโลกนั้นถูกเสมอ ใหญ่เสมอ
พอมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปก็รับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ไม่เคยเตรียมตัว ไม่เคยฟังใคร แล้วยังจะปิดตาปิดใจให้กับวันเวลาที่มันผันแปรเปลี่ยนไป
ทำเป็นลืมว่าพรุ่งนี้มันไม่มีทางเหมือนวันนี้อีกแล้ว
No comments:
Post a Comment