สูจิบัตร 1+1=1

1+1=1 a contemporary performance
26 Jan – 6 Feb 2011

“บ่อยครั้งที่สิ่งที่สูญเสียไปได้กลายเป็นสิ่งใหม่มาเพิ่มในตัวเรา และมีแค่ตัวเราที่เดินต่อในวันที่เหลืออยู่”
‘If you prefer to read in the dark, find yourself a flashlight. Then stay in the dark as long as you wish.’
Dujdao Vadhanapakorn

การเสียพ่อไปตั้งแต่อายุ 11 พรากหลายสิ่งหลายอย่างไปจากชีวิตผม
แต่เมื่อย้อนกลับไปมองเส้นทางชีวิตของตัวเอง
การเสียพ่อไปตั้งแต่อายุ 11 ก็ให้หลายสิ่งหลายอย่างกับชีวิตผม
และทำให้ผม กลายเป็นผม อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

Losing my father at the age of eleven took away many things from my life but when I take a look back at how things have turned out, losing my father at the age of eleven also brought many things into my life. . .
Making me the person that I am today.
Manussa Vorasingha

Scene Sequence:
• Loss is all around
• Turn loss to light for life
• It’s so strange to be alive
‘In each little thing I do. I can find a piece of you
In each twist of time, in each twist of mind
That I find to think of you
I'm alive. It's so strange to be alive
When I go to sleep at night
And I'm scared and there's no light
And I know one day I'll be in my grave
When I think that I'll lose you
I'm alive. It's so strange to be alive
Could we stay around like a big blue sea
That has been around for some billions centuries
'Cause I think I could do
With a trip with you on The Big Blue Sea
For some billions centuries
It might take me two thousand years
Not to sing this song in tears
'Cause I feel so small in this big black hole
And you're the one that makes me feel
I'm alive. It's so strange to be alive
By Emily Loizeau

• You as a part of me
“ว่าแล้วมันต้องเป็นแบบนี้ ว่าแล้วว่าคุณจะต้องมองฉันแบบนี้ สีหน้าแบบนี้ ฉันเข้าใจ ชินแล้ว ใช่นี่แหละ อันนี้ชั้นเอามาจากเค้า แบบนี้เป๊ะเลย จริงๆก็ไว้อยู่ไม่กี่ปีหรอก แต่แค่จำได้ติดตา อันนี้ตั้งใจเลือกเก็บนะ โครงหน้านี่ก็เหมือนกัน เคาะกันมาตั้งแต่คุณย่าเลย จริงๆอาจจะนานกว่านั้นแต่ไม่รู้จริงๆ
อืม..เล็บมั้ง แมนมากเลยทาปิดไว้งี้ มือด้วย อายมากไม่ค่อยอยากให้ใครดูใกล้ๆ บางทีต้องแอบเคลื่อนไหวไวไวจะได้มองไม่ทัน นี่ด้วย นี่ก็ด้วย เท้าเหรอ..ไม่นะ
อันนี้ของแม่ เค้าให้มา เปิ่มสัด.. เออ แปลว่าตีนบาน ภาษาอีสาน อืม แต่ถ้าใส่รองเท้ายี่ห้อฝรั่งบ่อยๆมันก็ช่วยนะ หน้ารองเท้าเค้ามันแคบเรียว เนี่ยคอยบีบเข้าจนตอนนี้ตีนลู่มานิดนึงละ
ตรงนี้เค้าก็ให้ไว้ ให้อีกหน่อยก็ไม่ได้ ...ผมก็โอเค แต่จริงๆอยากได้ของอีกคนมากกว่าแบบหยิกๆ แต่มาทางแม่ตรงแด่วเลย”

• Fish tank of unconscious being
• No more hero..
• Memories bounce back. No way to throw away!
• The answer is here and now
• Turn loss to a healthy bit of self

1+1 = 1 Production team

Performer+ Director+Producer+ Choreographer = Dujdao Vadhanapakorn
Video Artist = Manussa Vorasingha มานุสส วรสิงห์
Sound Design = Nophand Boonyai นพพันธ์ บุญใหญ่
Assistant Director = Nana Dakin นานา เดกิ้น
Lighting Design + Set Design = Tawit Keitprapai ทวิทธิ์ เกษประไพ
Stage Manager = Pattamika Pinngoen ปัทฐมิกา ปิ่นเงิน
Prop +Set crew = Rungtorsri Jinapunyaa+Thitawan Larpkachornsanguan
PR = Varanyoo Intrakamhang + Chakriya Thinchana
Front = Natsarlisttar Wonenutprapha ณัชศลิษฏา วัลย์ณัฐประภา
Photographer = Sudhisa Patibhanthewa สุทธิสา ปฏิภาณเทวา
Poster = Taechit Jiropaskosol เตชิต จิโรภาสโกศล
Special Thanks
Sarinrat Thomas and her family สฤญรัตน์ โทมัส และครอบครัว, Parnrat Kritchanchai and Nichatra Village ปานรัตน์ กริชชาญชัย และหมู่บ้าน ณิชาตรา, Paradorn Vetchurai + คุณพงษ์พันธ์ พิศุทธิ์สินธพ +อุปกรณ์ถ่ายทำ และทีมงานจาก Foolhouse Production, B-Floor Theatre, Crescent Moon Space, Arts Container, Pridi Banomyong Institute


Things flux, Time flows, Now we are all merged……..

ยังเหลือการแสดงอีก 5 รอบ วันที่ 2-6 ก.พ. แสดงวันละ 1 รอบ เวลา 20.00 น. ขอขอบคุณภาพถ่ายจาก ทวิทธิ์ เกษประไพ

บทวิจารณ์ 1+1=1

1+1=1: ลงตัวแบบมีชั้นเชิง

"ไม่บ่อยครั้งนักที่เราจะเห็นการพัฒนาและก้าวข้ามขีดจำกัดเดิมๆ ของการแสดงแบบ Contemporary Performance ในเมืองไทย... "
อ่านบทวิจารณ์จากเว็บ bark&bite ได้ที่นี่
http://www.barkandbite.net/

The Balance sheet of emotions 1+1=1 in The Nation

see about 1+1=1 in The Nation newspaper

The Balance sheet of emotions

this week 1+1=1

1+1=1
A Contemporary Performance with Film Performance
by Dujdao Vadhanapakorn Film by Manussa Vorasingha Sound Design by Nophand Boonyai
26th Jan - 6th Feb 2011 8pm @ The Crescent Moon Space, Pridi Banomyong Institute, Thonglor (Sukhumvit 55) Tickets 300 THB 084-713-5075 English translation is available

พบกับรอบแรก 1+1=1
วันพุธที่ 26 มกราคม
เวลาแสดง 20.00 น.

"เมื่อความสูญเสีย ไม่จำเป็นก่อให้เกิดความเว้าแแหว่งในใจตลอดกาล แต่เรายังเก็บความทรงจำของมันไว้ได้ตลอดไป"

Artist profile - มนุสส วรสิงห์

มานุสส วรสิงห์ – Video Artist
ศิลปินภาพเคลื่อนไหวที่เคยร่วมงานกับดุจดาวมาแล้วใน Left Out เมื่อปี 2009 นอกเหนือไปจากการเป็นมือตัดหนังฟอร์มใหญ่หลายเรื่องเช่น My Best Bodyguard, กะปิ ฯลฯ มานุสสยังสามารถสร้างผลงานที่ละเอียดอ่อนผ่านมุมมองที่น่าสนใจเมื่อทำงานใน... สื่อวีดีโอร่วมกับการแสดงสด หลายคนได้ชมผลงานของเขามาบ้างแล้วผ่านหนังสั้นหลายเรื่อง เช่น "เจ้าหญิงนิทรา" (Sleeping Beauty), "เพื่อนยาก" (My Dear Enemy)

Manussa Vorasingha – Video Artist
Video Artist Manussa Vorasingha previouslycollaborated with Dujdao in 2009 in “Left Out: A Body Talk from Inside.” Besides working as an editor on numerous big budget films such as “My Best Bodyguard”, “Kapi,” and renowned short films such as “My Dear Enemy” and “Sleeping Beauty” Manussa also finds time to create and develop his own unique point of view in video work for live performances.

Artist profile - นพพันธ์ บุญใหญ่

นพพันธ์ บุญใหญ่ – Sound Design
จากเรื่อง Grey Area ที่นพพันธ์ได้ร่วมงานกับดุจดาวเมื่อต้นปี 2010 นัก แสดงมากความสามารถ ผู้กำกับฯ ที่น่าติดตาม และนักเขียนบทที่ลุ่มลึกคนนี้จะมาทำอะไรในส่วนของการออกแบบเสียงใน โปรดักชั่นนี้ น่าสนใจที่สุดวยมุมมองแปลกใหม่ต่อเรื่องใกล้ตัวที่นพ...พันธ์มักนำมาเรียงร้อย ผ่านผลงานเวที เช่น ดอกไม้ในแสงแดด Welcome to Nothing ฝากหัวใจไว้ที่อุบล และล่าสุด เด๊ดสะมอเร่ ทำให้หลายคนตั้งตารอผลงานชิ้นต่อๆ ไปของเขาอย่างใจจดใจจ่อ

Nophand Boonyai– Sound Design
Nophand is a multitalented actor, playwright, director and designer. His previous collaboration with Dujdao took place in 2010, where they performed and designed “Grey Area” together. He is perhaps best known for his play “Sunflower,” which received an award from the Bangkok Theatre Festival 2008. His other directing, design, and performance credits include “Welcome to nothing”, “The Adventures of Captain Dan”, “Signs and Gestures”, “The world according to Farida and Damkerng”, and “Deadsamore.”

Artist profile - ดุจดาว วัฒนปกรณ์

ดุจดาว วัฒนปกรณ์ – Performer/Performance Design/Choreographer
ศิลปินที่มีความสนใจเป็นพิเศษในเรื่องของการเชื่อมต่อ Space ระหว่างผู้ชม การแสดง และพื้นที่ในอีกมิติของสื่อผสมอย่างที่ปรากฏในผลงานหลายๆ ชิ้นที่เคยผ่านมาของเธอ เช่น Something Else, Left Out: A Body Talk from Ins...ide, Displacement และ Grey Area มากไปกว่านั้น ความสนใจหลักอีกด้านคือเรื่องของ Body Movement เนื่องจากเป็นสมาชิกหลักของกลุ่มละครแนวฟิสิคัลเธียเตอร์ B-Floor Theatre และ เป็นนักบำบัดจิตโดยใช้ศิลปะการเคลื่อนไหว ภาษาร่างกายที่สื่อสารเรื่องของใจได้ดีกว่าภาษาพูดจึงเป็นอีกหนึ่งที่เป็น จุดเด่นในงานของเธออยู่เสมอ ดุจดาวเป็นนักจิตบำบัดด้วยการเคลื่อนไหวคนแรกและคนเดียวของประเทศไทยซึ่งมี การขึ้นทะเบียนอย่างถูกต้องมาแล้วจากประเทศอังกฤษ

Dujdao Vadhanapakorn – Performer/ Performance Design/ Choreographer
Dujdao Vadhanapakorn is a multifaceted performance artist with training in contemporary dance, Butoh, Laban, Viewpoints, and an M.A in Dance Movement Psychotherapy from Goldsmiths University of London. Dujdao is particularly interested in exploring the audience-performer relationship, as well integrating a rich variety of theatre, dance, film and art installation, into her performances. Her work includes; “Something Else”, “Left Out: A Body Talk from Inside,” “Displacement” and Grey Area. Dujdao is also a core member of B-Floor Theatre, Thailand's vanguard physical theatre company, and a member of an association of 8 exhibiting artists called the "Invisible Project," committed to creating diverse art works in terms of concept, inspiration, and type of finished work.

1+1=1

Performance by Dujdao Vadhanapakorn
Film by Manussa Worrasingha
Sound Design by Nopand Boonyai

1+1=1

26th Jan - 6th Feb
show time 8 pm.
Ticket 300 THB
08 4713 5075 , 08 4327 6560
English translation is available.

At the Crescent Moon Space, Pridi Banomyong Institute, Soi Thonglor

การแสดงร่วมสมัย 1+1=1
โดย ดุจดาว วัฒนปกรณ์ นพพันธ์ บุญใหญ่ มนุสส วรสิงห์

วันที่ 26 มกราคม – 6 กุมภาพันธ์ 2554
เวลาแสดง 20.00 น.
ที่โรงละครพระจันทร์เสี้ยว สถาบันปรีดี พนมยงค์ ซ.ทองหล่อ

บัตร 300 บาท
โทร. 08 4713 5075 , 08 4327 6560
English translation is available

Happy New Year 2011

สวัสดีปีใหม่ 2554



สำหรับละครโรงเล็ก Crescent Moon space กำลังจะก้าวเข้าสู่ปีที่ 5 ในปีนี้แล้ว เราขอต้อนรับปีใหม่ด้วยการแสดงแรก "1+1=1" โดย ดุจดาว วัฒปกรณ์, นพพันธ์ บุญใหญ่ และ มนุสส วรสิงห์ สามศิลปินละครเวทีแลภาพยนตร์ แสดงกลางเดือนมกราคมถึงต้นกุมภาพันธ์

ส่วนการแสดงต่อไปกำลังทยอยตามมา ซึ่งตอนนี้มีรายการการแสดงและละครเวทีลงโปรแกมไว้แล้วหลายเรื่อง โปรดติดตามกันต่อไป

เราขอขอบคุณท่านผุ้ชมและผู้อ่านทุกท่านที่แวะเวียนเข้ามาดูเข้ามาชม พูดคุยและเป็นกำลังใจให้กันเสมอ พระจันทร์เสี้ยวการละครขออวยพรให้ทุกท่านมีความสุขอย่างมีสติ ไม่ประมาท สุขภาพแข็งแรง เปี่ยมพลังสร้างสรรค์

สวัสดีปีกระต่าย

สรุปผลงาน Crescent Moon space ปี 2553

ทบทวนความจำก่อนสิ้นปีว่าปี 53 มีกิจกรรม การแสดง ละครเวทีเรื่องอะไรกันบ้างที่โรงละครเล็กๆแห่งนี้

มกราคม
-อบรมการแสดงให้กับ นักแสดงละครเวทีเรื่อง “ล่าท้าฝัน” คณะเทคโนโลยีและการสื่อสาร มหาวิทยาลัยศิลปากร

มีนาคม
-การแสดงอ่านบทละคร : อ่านผู้หญิง จัดแสดงการอ่านบทละครเรื่องราวของผู้หญิง โดยผู้หญิงนักการละคร 9 คน 9 เรื่องสั้น
(จำนวน 4 รอบ)
-จัดการแสดง Butoh Dance ชุด “Green Snake” โดยคณะเนียวบะคัง จากประเทศมาเลเซีย จัดการการแสดงโดย Butoh Co-Op Thailand และ กลุ่ม Ray of Light
(จำนวน 2 รอบ)

เมษายน
-จัดอบรมออกแบบแสง Lighting Workshop ครั้งที่ 4
-จัดอบรมการแสดง Back to Basic
-จัดฉายภาพยนตร์เรื่อง “The Mother”
-จัดฉายภาพยนตร์เรื่อง “เฉือน”

พฤษภาคม
-ละครเวทีเรื่อง “เด๊ดสะมอเร่” เขียนบทละครกำกับโดย นพพันธ์ บุญใหญ่
(จำนวน 10 รอบ)

มิถุนายน
-ละครเวทีเรื่อง “สุดทางที่บางแคร์” ดัดแปลงบทและกำกับการแสดงโดย ปานรัตน กริชชาญชัย กลุ่ม New Theatre Society
(จำนวน 10 รอบ)

สิงหาคม
-ละครใบ้ Baby Mime Project 2 โดยกลุ่มเบบี้ไมม์
(จำนวน 19 รอบ)

กันยายน
-ละครเรื่อง “ควันใต้น้ำ” กำกับการแสดงโดย สายฟ้า ตัณธนา
(จำนวน 10 รอบ)

ตุลาคม
-ละครเวทีเรื่อง “เด๊ดสะมอเร่” เขียนบทละครกำกับโดย นพพันธ์ บุญใหญ่
(จำนวน 10 รอบ)
-การแสดงอ่านบทละคร : อ่านสังคม โดยนักการละคร 10 คน 10 เรื่องสั้น
(จำนวน 4 รอบ)
-ละครหุ่นสื่อผสมเรื่อง “วาวา The Rice Child”
(จำนวน 4 รอบ)

พฤศจิกายน
-ละครเรื่อง “Once Upon A Time of Broken Dream” กำกับการแสดงโดย บงกชรัตน์ จารุจินดา กลุ่ม Dream Catcher
(จำนวน 10 รอบ)

ธันวาคม
-การแสดง Butoh Dance “The 6th International Butoh Festival Thailand 2010” แสดงโดยศิลปินบุโตจากอเมริกาและไทย Michael Sakamoto, Sheri Brown, ธัระวัฒน์ มุลวิไล และ จารุนันท์ พันธชาติ จัดโดย Terry Hatfeild กลุ่ม Butoh Co-Op Thailand และ Ray of Light
(จำนวน 2 รอบ)


สรุปรวมกิจกรรม 17 กิจกรรม รวมการอบรม 3 ครั้ง รวมฉายภาพยนตร์ 2 ครั้ง รวมละครเวทีและการแสดง 12 โปรดักชั่น รวม 89 รอบการแสดง


"พระจันทร์เสี้ยวการละครขอขอบคุณท่านผู้ชมที่ให้การสนับสนุนศิลปะการละครและคนทำละคร หวังว่าปีหน้าเราจะพบกันอีกที่โรงละครพระจันทร์เสี้ยว ห้องเล็กๆสำหรับคนรักละคร"

Butoh - performance note

The 6th International Butoh Festival THAILAND 2010
December 10-11, 2010




Repeat After Me
Choreographed and Performed by Michael Sakamoto (USA) and Teerawat Mulvilai (Thailand)
Poetry excerpts by Ngien Way (Burma)
Music : Guilaume Humery (Bloom)
Video Compilation of Thai News 1976 by Teerawat Mulvilai



The Well
“Sinking into sadness and suffering is like allowing yourself to draw into a deep well”
Choreographed and performed by Jurunun Phantachat (Thailand)
Motion Graphic Designer : Lee Soetorsak
Violinist : Wariya Wongsuriyanan



Ainsi Soit-Il
Choreographed and performed by Sheri Brown (USA)
Musical credits : Bjork (Vokuro), NoisePoetNobody (Void), Marron of dubmarronics (Melts Slowly)




The Prince
Choreographed and performed by Michael Sakamoto (USA)
Musical credits : Nina Simone, Bob Marley (Redemption Song), Amiee Mann (Momentum), Frank Sinatra (All of Me)

Produced by : Terry Hatfeild, Ray of Light Productions and Butoh Co Op Thailand
Lighting Designer : Tawit Keitprapai
Stage Manger : Kwan and Roong
Photo by : Tahn Jirachaphong

Butoh performance by 4 artists

Let's see Butoh Performance
4 peices by 4 artists
การแสดงบุโตพรุ่งนี้มะรืนนี้ น่าสนใจมากด้วยศิลปิน 4 คน กับงาน 4 ชิ้น

Repeat After Me
Choreographed and Performed by Michael Sakamoto (USA) and Teerawat Mulvilai

The Well
Choreographed by Jurunun Phantachat

Ainsi Soit-Il
Choreographed by Sheri Brown (USA)

The Prince
Choreographed by Michael Sakamoto (USA)

come and join us!

The 6tth International Butoh Fest THailand 2010

Butoh Co-Op Thailand Presents
The 6th International Butoh Festival Thailand 2010
1-31 December

Photo Exhibition

Featuring BUTOH III by Boaz Zippor (Israel)
December 1-31 @ Boka Gallery, Grand Opening; December 3 with Special Guest Performers @ 19:00

FREE EVENT

34/1-2 Inthamara soi 1, Suttisan-vinichai road
Saphan-Kwai
boaz@boazzippor.net
(BTS) Saphan Kwai

Butoh Performances

Featuring Michael Sakamoto (USA), Teerawat Mulvilai (Thailand), Jarunun Phantachat (Thailand), and Sheri Brown (USA)

December 10-11; 19:30 – 300 THB/Students 250 THB

@ Crescent Moon Space, Pridi Banomyong Institute, 65/1 Sukhumvit soi 55, BTS Thong Lo,
http://www.crescentmoontheatre.com/

Butoh Workshop

MIND/BODY/TIME

Movement Based Workshop for Cultivating Presence and Character

December 11; 13:30-16:30 with Michael Sakamoto (USA), 300 THB/Students 250 THB @ Gaia by HOPS (inside Sareerarom Spa) 32 Sukhumvit soi 23, opposite Chokchai Steak House, www.gaiabyhops.com


Solstice Butoh Jam
FREE EVENT

December 18 with Special Guest Performers; 19:00 @ Boka Gallery, 34/1-2 Inthamara soi 1, Suttisan-vinichai road (BTS) Saphan Kwai

For more information and reservations: bkkbutoh@yahoo.com

Or phone 080 773 6607

Sponsored by Ray of Light Productions, Boka Gallery, Makhampom Theatre, Gaia by HOPS, and Crescent Moon Theatre



Butoh Workshop
MIND/BODY/TIME
Movement Based Workshop for Cultivating Presence and Character

December 11; 13:30-16:30 with Michael Sakamoto (USA), 300 THB/Students 250 THB @ Gaia by HOPS (inside Sareerarom Spa) 32 Sukhumvit soi 23, opposite Chokchai Steak House, www.gaiabyhops.com

This is an intensive workshop designed for dancers, other performers, and non-performers alike. Through visceral and image-based movement exercises, we cultivate a highly-centered, bodily presence and attempt to unearth all manner of habitual and idiosyncratic thought, feeling, and elements of our personae. Techniques from Butoh-based training as well as concepts from Zen and a range of other disciplines cultivate integration of mind, body, and spirit as well as increase our range of performative expression and character creation.

Once Upon the Broken Dream

Some Photo from Once Upon the Brkoen Dream

ขอบคุณภาพจาก dreamcatchertheatre

know more about dreamcatchertheatre
click:
http://dreamcatchertheatre.wordpress.com/

รวมภาพ "อ่านสังคม"

รวมภาพถ่าย
อ่านบทละคร : อ่านสังคม
ภาพโดย ชลันดา และ จีรณัทย์

บรรยากาศพูดคุยก่อนเริ่มอ่าน

ช่อลดา สุริยะโยธิน
อ่านเรื่อง “เงาแห่งยุคหิน” (Shadows of the Neanderthal เขียนโดย David Hutchens) แปลโดย ดร.มนต์ชัย พินิจสมุทร และ กุลชรี ตัณศุภผล

สุวรรณา พร้อมตั้งตระกูล
อ่านเรื่อง “โลกสันติภาพ”

กอใจ อุ่ยวัฒนพงศ์
อ่านเรื่อง “เพลงชาติไทย” จากหนังสือ เราหลงลืมอะไรบางอย่างไป ของ วัชระ สัจจะสารสิน

วิชญ์พล ดิลกสัมพันธ์
อ่านเรื่อง “จิ้งหรีดแห่งเมืองสีเทา” ของ ตรัย ภูมิรัตน์

กรินทร์ ใบไพศาล
อ่านเรื่อง “แรด” (จากบทละคร Rhinoceros เขียนโดย Eugene Ionesco)

รัฐพงศ์ ภิญโญโสภณ
อ่านเรื่อง “วันที่สหายพายุกลับบ้าน” จากบทละครเขียนโดย รัฐพงศ์ ภิญโญโสภณ

กวินธร แสงสาคร
อ่านเรื่อง “นักเลงเฟือง” จากหนังสือเรื่อง เดินอย่างปุ๊ ของ ปุ๊ กรุงเกษม และ เส้นทางมาเฟีย ของ สุริยันต์ ศักดิ์ไธสง

สินีนาฏ เกษประไพ
อ่านเรื่อง “ชั้นที่ 7” บทละครโดย สุชาติ สวัสดิ์ศรี

บรรยากาศหลังการอ่าน

พบกับโครงการอ่านบทละครได้ใหม่ปีหน้า...

Next program November : Once Upon A Broken Dream

เรื่องมันมีอยู่ว่า...

"เธอพร้อมที่จะฝัน... ตัวเธอมีความฝัน เธอจึงปล่อยให้ตัวเธอฝัน... ฝัน... และฝันไป... แต่ฝันไปก็เท่านั้น... เพราะโดนไอ้คนไร้ศรัทธามันย่ำยี เพราะไอ้คำพูดอุบาทว์บางคำพูด... ไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่อง ไร้สาระ... แต่เธอก็แค่หวังว่า... สำหรับตัวเธอ... มันก็แค่เผื่อว่า... "

คุณมีความฝันกับเขาบ้างไหม หากคุณเป็นคนหนึ่งที่มีความฝัน เคยมีความฝัน ยังคงมีอีกเสี้ยวหนึ่ง... แม้เพียงเล็กน้อยที่ยังศรัทธาในความฝัน... "Once Upon A ...Broken Dream" จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง เพราะเราจะร่วมออกเดินทางตามหาฝันไปกับคุณ

บางครั้งคุณอาจจะต้องออกเดินทางตามหาฝันของคุณ... ออกไปในดินแดนอันแสนไกล... ออกไปยังในโลกกว้างที่แสนน่ากลัวและโหดร้าย จนบางครั้งคุณเองกลับลืมว่าจุดเริ่มต้นของการเดินทางนี้มันคืออะไร สิ่งไหน และเพราะเหตุใด สุดท้ายแล้วนั้นมันกลับทำให้คุณเห็น เข้าใจ และเรียนรู้ว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันก็เพียงเพื่อที่จะค้นพบสิ่งที่ใกล้ตัวคุณที่สุด... เสียงของหัวใจ

การกลับมาครั้งนี้ การดัดแปลงบทใหม่ การคิดค้น และค้นพบไปด้วยกันของทีมงานจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอย่างแน่นอน...

ที่โรงละครพระจันทร์เสี้ยว

วันที่ 5, 6, 7 และ 12, 13, 14 พ.ย. 53
ในวันศุกร์ เวลา 8 pm. เป็นต้นไป
และเสาร์อาทิตย์ 2 รอด้วยกัน : 1pm. และ 7.30pm.
ราคาตั๋ว 300 บาท ( โดยส่วนหนึ่งจะให้กับมูลนิธิเด็ก )

ทุกรอบมี English Subtitle และจำนวนจำกัดคือ 40 ที่นั่งเท่านั้น
(โปรดมาก่อนเวลา 30 นาที)

จองบัตรที่ Booking : 080 595 5029

วาวาและเพื่อน

รูปสวยๆของวาวและผองเพื่อน

ภาพถ่ายโดย ชลันดา

หมดรอบแล้วนะวาวา, ข้าว, ส้ม, ชมพู่, แกละ และ จุก หวังว่าจะได้เล่นกันใหม่...โอกาสหน้า....

บทวิจารณ์ วาวา "The Rice Child"

WaWa – The Rice Child
– เบิกบานและละเอียดอ่อน (B+)
by nuttaputch / from Bark & Bite

การทำละครหรือการแสดงให้เด็กดูเป็นหนึ่งในโจทย์ที่จะว่าง่ายก็ง่าย หรือจะว่ายากก็ยาก เพราะหลายคนก็เลือกเส้นทางง่าย ๆ ในการพูดสารเชิงจริยธรรมให้กับเด็กแบบตรง ๆ ไม่ได้สลับซับซ้อนอะไรแต่เน้นการสร้างสีสันให้ตื่นตาตื่นใจและดึงความสนใจของเด็กไว้ได้ ในขณะที่บางคนก็อาจจะเลือกกลอุบายการเล่าเรื่องอื่น ๆ มาเล่าอย่างแยบคายดังจะเห็นได้จากเรื่องของนิทานอีสป

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงต้องดูแต่ความเจนจัดของฝีมือและมุมมองของคนที่จะทำละครเด็กนั่นแหละ ว่าจะทำอย่างมาแล้วเวิร์คหรือเหลวเป๋วกันแน่

และสำหรับผม “วาวา The Rice Child” จากพระจันทร์เสี้ยวการละคร เป็นละครหุ่นสายที่เลือกเส้นทางในการพูดเรื่องของ “เด็ก” ให้ “เด็กและผู้ใหญ่” ฟังได้อย่างลงตัว ทั้งเนื้อหาและวิธีการนำเสนอที่สวยงามและน่าประทับใจชนิดเกินความคาดหมาย!!!

เรื่องราวของ วาวา The Rice Child นั้นเดินเป็นเส้นตรง ไม่มีอะไรสลับซับซ้อนเลยแม้แต่น้อย เริ่มตั้งแต่เด็กหญิงวาวาที่เป็นเด็กต่างถิ่นมาในโรงเรียนชาวไทย จนโดน “ข้าว” เด็กชายชาวไทยรังแกบนปมของการ “ไม่ได้เป็นคนไทย” จนทำให้วาวากลายเป็นเด็กที่โดนกลั่นแกล้ง และแปลกแยกจากคนอื่น ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งข้าวได้เรียนรู้ว่าไม่มีใครสนุกกับการถูกกลั่นแกล้ง จนทำให้เขาเดินกลับไปขอโทษวาวาและได้สร้างสัมพันธ์ของ “เพื่อน” ขึ้นมาใหม่บนรอยยิ้มของเด็กทุกคน

จากเนื้อเรื่องง่าย ๆ นี้ทำให้แก่นของเรื่องที่ว่าถ้าเรามองข้ามความแตกต่างและมองเข้าไปในใจของคนแต่ละคน เราจะสามารถเป็นมิตรได้กับทุกเพศ ทุกวัย และทุกเชื้อชาติ นั้นชัดเจนอย่างง่ายดาย แถมเสริมด้วยวิธีการใช้เพลงเป็นองค์ประกอบในการเล่าแก่นนี้เพื่อจะสามารถจูงใจผู้ชมได้อย่างประทับใจ

อันที่จริง กลวิธีต่าง ๆ ที่ใช้ในละครหุ่นเรื่องนี้ถือว่าเป็นสิ่งง่าย ๆ ที่เรารู้กันดีว่าจะสามารถดึงดูดและเข้าถึงเด็กได้ ตั้งแต่การใช้หุ่นสาย การใช้ดนตรี และเพลง หรือแม้กระทั่งการฉายกภาพของการ “วาดทราย” เพื่อสร้างภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจให้กับเด็ก แลพก็ไม่แปลกอีกนั่นแหละที่เด็ก ๆ จะชอบและจ้องเขม็งจนสมาธิดีกว่าผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ เสียด้วยซ้ำ ซึ่งต้องของชมทีมงานและผู้กำกับการแสดง “สินีนาฏ เกียรติประไพ” ที่เลือกนำสื่อผสมต่าง ๆ มารวมกันบนพื้นฐานที่เข้าใจพฤติกรรมและจิตวิทยาในการสื่อสารกับเด็ก ได้อย่างลงตัว

แต่ไม่ใช่ว่าการสร้างความตื่นตาตื่นใจจะเพียงพอกับการทำละครเด็กให้สมบูรณ์ได้ สิ่งที่สำคัญยิ่งไปกว่าคือการลงรายละเอียดของแต่ละจังหวะในการแสดง ซึ่งละครเรื่องนี้ทำได้อย่างดียิ่ง ตั้งแต่การเชิดหุ่นให้ใกล้เคียงกับพฤติกรรมของมนุษย์ที่มีจังหวะของการคิด การตรึกตรองก่อนที่จะลงมือกระทำอะไร รวมไปถึง Reaction ที่เกิดจากการกระทำของตัวเอง ในขณะเดียวกัน แม้หุ่นเชิด (รวมทั้งคนเชิด) จะไม่ได้มีบทพูดเยอะ แต่ก็อาศัยตัวท่าทางที่ละเอียดอ่อนของหุ่นในการสื่อสารอารมณ์และความรู้สึกของตัวละครออกมาได้อย่างสวยงาม (ซึ่งก็ต้องให้เครดิตกับคณะหุ่น “แกะดำดำ” ที่ออกแบบหุ่นดังกล่าวด้วย) นอกจากนี้แล้ว สื่อผสมอื่น ๆ อย่างจอฉายภาพแผ่นใส หรือเทคนิควาดทรายก็เป็นส่วนผสมที่ “เลือก” มาแทนบทสนทนาหรือการบรรยายได้อย่างดี

ที่ผู้เขียนชื่นชอบมากเป็นพิเศษสำหรับโปรดักชั่นละครเรื่องนี้คือการอาศัยสิ่งที่ทำอะไรอย่างง่าย ๆ และไม่ต้องลงทุนเยอะ แต่สามารถสร้างความประทับใจได้ด้วยกลวิธีผสมผสานและส่งเสริมซึ่งกันและกัน เพราะถ้าใครที่เข้าไปดูละครเรื่องนี้ใน Crescent Moon Space แล้วอาจจะคิดได้ว่าเป็นงานละครเด็กที่ “บ้าน ๆ” และ “กันเอง” มากเสียเหลือเกิน ตั้งแต่ดนตรีสดจากคีย์บอร์ด หรือการฉายสไลด์ภาพด้วย “เครื่องปิ้งแผ่นใส” ที่เราคุ้นเคย และถ้าใครเหลือบมองก็จะเห็นว่าวิธีทำ animation ของแผ่นใสดังกล่าวนั้น “ซื่อ” เกินบรรยายเลยจริง ๆ

แต่ถ้าถามว่าส่วนไหนที่ผู้เขียนจะรู้สึกตะขิดตะขวงอยู่บ้าง คือ “ทำนอง” ของละครทั้งเรื่องที่เหมือนจะชะงักตรงกลาง ๆ เรื่องที่ดูยังขาดหายไปหลังจากโหมโรงอย่างตื่นตาตื่นใจในตอนต้นเรื่อง ซึ่งแม้จะเข้าใจได้ว่าต้องการความเงียบในจังหวะที่ต้องการสื่อสารเรื่องความเศร้าและความเดียวดาย แต่ผู้เขียนคิดว่าน่าจะมีกลวิธีอื่น ๆ ที่ช่วยทดแทนและหล่อเลี้ยง “อารมณ์” ของเรื่องให้ต่อเนื่องและบันเทิงเริงใจได้อยู่ตลอดเวลา (ซึ่งจะเห็นความเจนจัดเรื่องนี้มากในบรรดาการ์ตูนเด็กของญี่ปุ่น)

อย่างไรซะ วาวา The Rice Child ถือเป็นละครเด็กที่ดีเอามาก ๆ และสร้างความประทับใจให้กับผู้ชมทั้งเด็กและผู้ใหญ่ได้อย่างง่าย ๆ มีเนื้อหาที่สื่อสารอย่างตรงตัวแต่แยบคายด้วยกลวิธีที่ร้อยเรียงมันออกมา เป็นสื่อที่ไร้สารพิษสำหรับเด็ก และเหมาะอย่างยิ่งกับผู้ใหญ่ที่คิดจะไปทำ Detox ด้านจิตใจกันเสียบ้าง


see more:
http://www.barkandbite.net/2010/10/thericechild/

Wawa The Rice Child

The Rice Child
October 26 & 27, 2010
at Crescent Moon Space

Crescent Moon’s experiments with music and songs, sand drawings, and a playful mix of shadow puppets – marionette and paper - to tell their story. Inspired by a Mekong folktale about bearing fruits from the same seed, theirs is a story about the friendship of two children, descended from two different cultures. Wawa comes from a minority group in Myanmar (Burma) and migrates to Thailand with her parents. Kao, just like the other Thai children, thinks that Wawa is different and joins the others in bullying her. But these children learn to know more about each other when they began to enjoy playing together. As they begin to see that they have more things in common, the relationship between Wawa and Kao evolved from discrimination to acceptance, from enmity to friendship, and from disunity to harmony.

Story & Directed by:
Sineenadh Keitprapai สินีนาฏ เกษประไพ
Set, Lighting Design & Technical Director:
Tawit Keitprapai ทวิทธิ์ เกษประไพ
Marionette workshop and training by :
Vasin Mitsuphan (Kae Dam Dam) วศิน มิตรสุพรรณ
Music Composed by :
Pornchanok Kanchanabanca พรชนก กาญจนพังคะ
Sand Drawing :
Nophand Boonyai นพพันธ์ บุญใหญ่
Shadow :
Ladda Kongdach ลัดดา คงเดช, Chantiga Chotkajornthai ฉันทิกา โชติขจรไทย


Puppeteers/Performers:
Natsarlisttar Wonenutprapha ณัชศลิษฏา วัลย์ณัฐประภา
Cheeranat Chiarakul จีรณัทย์ เจียรกุล
Sukanya Pheansri สุกัญญา เพี้ยนศรี
Arunroj Thomma อรุณโรจน์ ถมมา
Worasiri Dirapat วรศิริ ดีระพัฒน์
Sumana Sumanakul สุมนา สุมนะกุล


Crew:
Video Animation :
Jirachapong Roengjan, Tawit Keitprapai จิรัฏชพงศ์ เรืองจันทร์, ทวิทธิ์ เกษประไพ Documentation :
Kavintron Sangsakron กวินธร แสงสาคร
Set & Props :
Chaiwat Kumdee ชัยวัฒน์ คำดี
Stage Manager :
Kriengkrai Fookasem เกรียงไกร ฟูเกษม
House Manager : Donruedee Jamraschai ดลฤดี จำรัสฉาย
Production Manager :
Farida jiraphan ฟารีดา จิราพันธุ์
Producer :
Sarawanee Yodnoon ศรวนีย์ ยอดนุ่น


This project is part of Mekong Creative Arts for Advocracy Fellowship 2010
Supported by:
Save the Children UK, PETA Phillipines Educational Theatre Association, additional contributions from Terre des Hommes


Crescent Moon Theatre

One of the most active contemporary theatres in Thailand, Crescent Moon Theater aims to create theatre performances, workshop and arts activities using group efforts and dynamics. Its characteristic style is the use of collaborative approaches among its artists. For instance, the script is not only the work of the playwright but the group’s creation. Their works are designed to express their point of view, to question the meaning of life, and to surface social issues. Crescent Moon Theater is founded in the belief that theatre is the art of communication and serves as a thread to link-up people.

Crescent moon owns a small black-box theater called the Crescent Moon Space, an alternative theatre space for performances and a venue they share with contemporary theatre artists and theatre lovers.

วาวา The Rice Child

รอบแรกวันนี้

วาวา The Rice Child เป็นละครที่ถูกพัฒนาใน Mekong Laboratory 2010 ที่มะนิลา เป็นแลปที่มุ่งเน้นการทำบท เล่าเรื่องประเด็นเด็ก พระจันทร์เสีั้ยวการละครเล่าเรื่อง เด็กแรงงานข้ามชาติ เริ่มต้นความคิดจากหนังสือ และการลงพื้นที่กับองค์กรที่ทำงานด้านนี้ คือ LPN ที่สมุทรสาคร และเริ่มเขียนบท เล่าเรื่องด้วยตุ็กตากระดาษ จนวันนี้ The Rice Child เป็นหุ่นสาย มีภาพเงา มีวาดทราย มีเพลง พร้อมเปิดการแสดงรอบแรกแล้ววันนี้